Je bevindt je hier:

De vier Songfestivals op eigen bodem

Bijna is het zover. Het Eurovisie Songfestival wordt na ruim veertig jaar eindelijk weer in Nederland gehouden. Dankzij de overwinning van Duncan Laurence in 2019 mag Nederland de bijzondere 65e editie organiseren. Een jaartje later dan de bedoeling was, maar ach: what’s another year? 
In deze blog passeren de songfestivals die eerder in Nederland zijn gehouden de revue. Dat waren er vier: die van 1958, 1970, 1976 én 1980.

Bijna is het zover. Het Eurovisie Songfestival wordt na ruim veertig jaar eindelijk weer in Nederland gehouden. Dankzij de overwinning van Duncan Laurence in 2019 mag Nederland de bijzondere 65e editie organiseren. Een jaartje later dan de bedoeling was, maar ach: what’s another year? 
In deze blog passeren de songfestivals die eerder in Nederland zijn gehouden de revue. Dat waren er vier: die van 1958, 1970, 1976 én 1980.

Corry Brokken presenteert het Eurovisie Songfestival in 1976

Corry Brokken presenteert het festival in 1976 (fotocollectie Beeld & Geluid)

Au. één punt voor Nederland (1958)

Corry Brokken wint in 1957 de tweede editie van het songfestival met het lied Net als toen en haalt daarmee de liedjeswedstrijd voor het eerst naar Nederland. De AVRO-studio in Hilversum vormt in 1958 het strijdtoneel voor de tien deelnemende landen (in 2021 zijn dat er maar liefst 39!).

Puntentelling Eurovisie Songfestival 1958

De puntentelling in 1958, NTS (collectie Beeld & Geluid)

Hannie Lips verzorgt de presentatie en het Metropole Orkest onder leiding van Dolf van der Linden begeleidt de zangers en zangeressen. André Claveau uit Frankrijk wint het festival, maar de inzending van Italië wordt uiteindelijk wereldberoemd. Dominico Modugno met Nel blu dipinto di blu, beter bekend als Volare, wordt derde.

Het spannende hoogtepunt van de uitzending vormt als altijd de puntentelling. In onderstaand fragment zien we hoe dat er in 1958 aan toe gaat.

De kijker moet het stellen zonder beelden uit de “green room” waar de kandidaten in spanning wachten op de uitslagen. De winnaar wordt na afloop meteen het podium op geduwd. Nederland komt er bekaaid af met maar één punt voor het lied van Corry Brokken, die Nederland dat jaar opnieuw vertegenwoordigt.

In 1959 pakt Nederland dankzij Teddy Scholten (‘n Beetje) opnieuw de winst. De NTS wil het festival het jaar daarop echter niet organiseren vanwege de hoge productiekosten.

Ierse Dana verovert Amsterdam (1970)

In 1969 eindigen vier landen bovenaan met 18 punten (“douze points” bestaat dan nog niet). De reglementen kennen hier geen oplossing voor en er worden vier winnaars aangewezen, onder wie Lenny Kuhr. Door loting mag het festival in 1970 in Nederland plaatsvinden. Een aantal landen laat het afweten uit onvrede over de uitslag van de vorige editie. Van de twaalf landen die uiteindelijk meedoen in de RAI in Amsterdam komt er gelukkig maar één winnaar uit de bus. Presentatrice Willy Dobbe mag de Ierse Dana vragen het mierzoete lied All Kinds Of Everything nog een keer te zingen.

De puntentelling in 1970 (fotocollectie Beeld & Geluid)

Brotherhood of Man in de green room

Brotherhood Of Man pakt de winst in 1976, NOS (collectie Beeld & Geluid)

Nederland introduceert de green room (1976)

Teach-In behaalt met Ding-a-dong de overwinning voor Nederland in 1975. Daarom is het Congrescentrum in Den Haag in 1976 de plek waar presentatrice Corry Brokken de 18 deelnemende landen voorstelt. Brotherhood Of Man wint met Save Your Kisses For Me. De kijker kan nu middels de beelden uit de zogeheten green room meeleven met de artiesten die de winst langzaam tot zich door laten dringen.

De green room is een Nederlandse uitvinding. Hans van Willigenburg interviewt er de artiesten na afloop van hun optredens. Niet heel Europa was meteen enthousiast. Pas vanaf 2003 is het een vast onderdeel van het programma.

Amsterdam in Den Haag (1980)

Omdat Israël na winst in 1979 het festival niet kan organiseren, neemt Nederland deze taak over. Opnieuw is het Congresgebouw in Den Haag in 1980 de festivallocatie. Dit keer mag Marlous Fluitsma de presentatie verzorgen.

Net als in 1976 ontwerpt Roland de Groot het decor voor het steeds groter wordende televisiespektakel. Zijn ontwerpen blijken zo’n succes dat hij ook door andere landen gevraagd wordt. Uiteindelijk levert hij vijf keer het decor voor het Eurovisie Songfestival en staat daarmee lange tijd te boek als recordhouder. Inmiddels is hij ingehaald door de Duitse ontwerper Florian Wieder, die ook tekent voor het decor in Rotterdam.



Maggie MacNeal in het decor van Roland de Groot, 1980 (fotocollectie Beeld & Geluid)

Maggie MacNeal doet voor Nederland mee met het nummer Amsterdam. Ze ligt in het begin van de puntentelling zelfs even op kop. Dit zorgt voor veel zenuwen bij de NOS. De organisatie van nog een festival zou de omroep financieel de das omdoen.

Uiteindelijk is het de Ier Johnny Logan die in 1980 de harten van de kijkers weet te veroveren met zijn puppy-ogen en loepzuivere uitvoering van What’s Another Year.

Nu is het de beurt aan Rotterdam. De 65e editie van het songfestival zal een unieke worden. De coronacrisis heeft de organisatie voor talloze uitdagingen gesteld. Wie weet levert het een nieuwe creatieve vondst op die het festival blijvend zal veranderen.